Krakau - Zakopane 106 km - Niedzica 43 km

https://www.eurocampings.nl/polen/klein-polen/zakopane/camping-ustup-114261/

Vreselijk, wij zijn er gelijk weer weggegaan. De camping was eigenlijk vol, maar meneer stopte ons op een plekje IN de ingang. Verder keek hij hoe lang onze zoon op het toilet zat en hoe we de electriciteit uitrolden. 

https://www.eurocampings.nl/polen/klein-polen/niedzica/camping-polana-sosny-111206/

prima echt poolse camping

Vanmorgen was het wederom vroeg dag. Bijna iedereen had beroerd geslapen. Het nieuwe luchtbed van Abe had gruwelijk gekraakt en had eigenlijk iedereen wakker gehouden. Lans had ruzie met een mug, kortom iedereen vond het wel best om bijtijds op te staan.
In deze dag had iedereen super veel zin. We reden de stad Krakau in en zetten de camper een beetje in een buitenwijk neer. Vervolgens huurden we een elektrische step voor ons allemaal. Je ziet ze hier overal in polen en we hadden ze al willen uitproberen in Warschau maar toen was het er niet van gekomen. Vooral de mannen vonden het allemaal super cool. Zelf vond ik het nog wel wat spannend hoor zo’n stepje dat 30 km per uur gaat.
Binnen een mum van tijd stonden we in de binnenstad. We moesten de stepjes een stukje verderop parkeren en liepen terug naar het schitterende marktplein. Wat is het hier toch prachtig. Eerst maar eens oude successen herhalen, dachten we. Abwin liep naar een dame bij de koetsen en dong een beetje af bij de paardenkoetsen, maar we betaalden alsnog een vermogen voor een ritje van 20 minuten. Maar goed, nu hadden we wel de mooiste kerken, het seminarie en het kasteel gezien in een korte tijd en dat kwam prima uit, want we hadden de hond in de camper achtergelaten en het was 28 graden. Die konden we dus niet te lang laten zitten. Daarom liepen we gelijk door naar de lakenhallen, waar allemaal kleine souvenirwinkeltjes zitten. De eerste winkel waar je geen mondkapje hoefde te dragen. Gelukkig!
lans kocht twee paar leuke happy socks en daarna waren we klaar voor het bezichtigen van de kathedraal.
Erg overdadig versierd, met mondkapje en niet in de gelegenheid om de hele kerk te bekijken, hielden we het 10 minuten later voor gezien. We pakten onze stepjes en crossten de 4 km terug naar de camper. Molly had het warm en was blij dat ze ons weer zag. We kochten gelijk wat brood voor de lunch.
Daarna wilden we nog naar de zoutmijnen van wielicz. Die schijnen erg mooi te zijn.
Bij aankomst, moesten we een schandalig bedrag betalen voor het parkeren, maar goed dit is een hoogtepunt dus, tja wat doe je dan?
We liepen naar de zoutmijnen toe, lieten geduldig onze temperatuur opnemen, terwijl we een mondkapje droegen (buitentemperatuur 30 graden hè) en daarna kon Abwin kaartjes gaan kopen. Daar bleek dat we nog 3/4 uur moesten wachten op de Engelse tour die dan vervolgens 2 uur in beslag zou nemen. Dat zou betekenen dat Molly 3 uur in de snikhete camper zou moeten zitten. Dat vonden we massaal te zielig en dus reden we 10 minuten later het parkeerterrein weer af. We probeerden nog even of we bij een nabij gelegen meer konden komen, maar daar bleek onze camper te zwaar voor. Op naar Zakopane dan maar, dat is tenslotte ook nog een flink eindje rijden. De rit er naar toe was geweldig mooi. Hoge bergen, prachtige snelweg en aan het einde van de middag kwamen we aan bij de camping. Op internet waren we al gewaarschuwd voor de op Mario bros lijkende meneer die de camping runt. Bij aankomst zagen we helpt al, eigenlijk was de camping vol. Toch werden we uitgebreid rondgeleid, kregen een plekje bij de ingang (lees IN de ingang) en vervolgens liep hij ons als een schoothondje achterna, Abwin steeds chef noemend. In een onbewaakt ogenblik ontsnapten (zo voelde het echt) de mannen ff naar de supermarkt. Ik zat net twee minuten en oh nee, daar had je hem al weer. Hij ging, terwijl ik bij de achterkant van de camper zat, bijna de camper binnen al roepend om de chef. Hij had namelijk nog niet uitgelegd wat er allemaal te doen was in de omgeving en ook had hij ons paspoort nog. Op luide toon, veel te dichtbij staand, legde hij uit welke dingen we konden ondernemen en dat bijna nergens de hond mee mocht. Ik had het helemaal gehad!
Toen de mannen terugkwamen, gaf ik aan dat ik hier vooral weg wilde. Intussen was de trein (op 80 meter afstand) al twee keer, vrolijk fluitend, langsgekomen. De twee buslijnen reden keurig op tijd heen en weer, verkeer was er volop en de mensen op het trottoir konden nog net de bulletjes in mijn neus niet tellen. Pfff wat een plek. Lans ging lachend richting toilet. Daar zou je een balletje in het goal kunnen plassen. Hij kwam proestend terug. mario had hem buiten de wc staan opwachten om gelijk na zijn plasje de wc te poetsen. Gekkenwerk hier!
Abwin had (heel lief) ondertussen een andere camping opgeduikeld, hier 26 km vandaan.
Een kleine 3/4 uur later (het was inmiddels na 20:00 uur) kwamen we bij de huidige camping aan. Weer een soortgelijk mannetje, Maar deze was echt heel grappig. Hij reed op een Squad, was 1 meter 55 maar rende alsof hij wereldkampioen sprint wilde worden. Soms hoef je elkaar niet te verstaan om elkaar te begrijpen. Hij had een gat in de grond en daar moest ons linker achterwiel in, dan had hij een keg, daar moest ons rechter voorwiel op en dan stonden we, hoepla, waterpas! Hij glom van het zweet maar was apetrots toen we stonden. We prezen hem uitbundig en de gelukkige campingbaas sprong weer op zijn squad om aan Abwin uit te leggen waar alles op de camping zich bevond. Ondertussen was ik aan het eten begonnen en om 20;30 uur zaten we eindelijk aan tafel. Lekker hoor, ik lustte wel wat.
Inmiddels was het helemaal donker. We zitten hier midden tussen de luidruchtige polen dus ik hoop er het beste maar van vannacht. Het is hier in ieder geval prachtig!