vernerovice - adrspach- walbrzych 27 km

geen camping. Verbleven naast de fiat dealer wegens motorpech

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Het is de bedoeling dat we als eersten bij de garage staan. Op deze manier zijn we hopelijk snel aan de beurt om onze camper te laten repareren. Maar ook nu liepen (reden) we tegen het probleem aan van lage bruggen. Hoe bussen hier in vredesnaam door de stad heen moeten komen is mij een compleet raadsel. We moesten keer op keer omdraaien en een nieuwe route zoeken. Na een half uur rijden, passeerden we de afslag van de camping in Tsjechië weer. Hmnmm, hier moeten we toch eens mee stoppen hoor. Dit is al de tweede keer deze vakantie. Deze keer namen we de grote weg en zo reden we, min of meer moeiteloos naar Walbrzych in Polen. Daar aangekomen, zagen we de meest armoedige stad tot nu toe. Overal kapotte en grauwe gebouwen, heel veel kapotte wegen, maar ook mega grote bouwputten. De moed zonk ons in de schoenen. Hier konden we toch nooit een goede Fiat dealer vinden, die onze camper weer zou kunnen repareren, dachten we.

We kwamen aan bij het opgegeven adres. We keken voor ons. Een megagroot gat midden in de weg ( 2x2 meter, met een diepte van 1,5 meter -> echt serieus) doemde voor ons op. Maar toen we ons daar langs gewurmd hadden, zagen we ineens een Fiat dealer die zo in Nederland had kunnen staan! Stomverbaasd parkeerden we de camper. Abwin ging de situatie eerst maar eens uitleggen. Gelukkig was er iemand die een soort van engels sprak, dat was fijn. Abwin kwam terug met de mededeling dat de monteur iets later begon vandaag, dus we konden nog een bakje koffie in de camper drinken. Daarna begon het lange wachten. Na ruim anderhalf uur kwam het verlossende woord: ze wisten wat er aan de hand was. Yes, dachten wij. Nu is het vast snel gefikst. Maar nee, niets was minder waar. De EGR klep was kapot, een nieuwe klep bestellen ging zeker 4 dagen duren en dan moest er verder aan de binnenkant van de motor niets stuk zijn, anders moesten ze daarvoor ook weer onderdelen bestellen. Om een lang verhaal kort te maken, we konden niet verder rijden met de camper. Oef, dat was een flinke tegenvaller! Buiten regende het dat het goot, we zaten op het meest deprimerende stukje Polen dat ik ooit had aanschouwd en nu moesten we hier nog blijven ook!

Abwin ging volop bellen met de alarmcentrale, onze eigen garage en nog vele lange telefoontjes er naast.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat we moesten wachten totdat de alarmcentrale voor ons een huurauto kon regelen. De camper zou worden gerepatrieerd binnen 3 weken, maar ja, hoe zouden wij thuiskomen? We besloten om de camper te parkeren op het braakliggende terrein naast de garage. We huurden een autootje bij de Fiat dealer zodat we toch nog een beetje konden bewegen. De boodschappen waren nagenoeg op, dus Abwin en ik gingen boodschappen doen bij de Lidl. 4 km rijden zou het zijn volgens het navigatiesysteem. Nou, niet dus. Door die enorme bouwputten, moesten we telkens omdraaien. We waren uiteindelijk bijna 2 uur (en 40 km rijden) verder, voordat we de camper weer in het zicht kregen. Wat een ellende!

’s Avonds vonden we dat we maar beter uit eten konden gaan. ’s Middags hadden we een goed restaurant gespot: la Bohemia. Daar aangekomen rook het heerlijk en zag het er prima uit. Het bleek een redelijk duur restaurant te zijn (voor poolse begrippen) en we namen het ervan. Het vlees van de jongens was niet denderend en toen we een toetje wilden bestellen, vertelde de ober dat bijna alles op was, dus dat een toetje eten ingewikkeld zou zijn. Oke, dan nemen we toch geen toetje, dachten wij. Tot onze stomme verbazing komt bij het afrekenen de ober ineens aan met 2 verrassingsdozen (zoals hij ze noemde). Die bleken gevuld te zijn met wel 8 gebakjes!!! Ze hadden dus gewoon nog wel taart met ijs gehad!!! Heel apart! Wel lekker waren ze trouwens. Daar kwamen we achter toen we in de camper nog koffie gingen drinken met een taartje erbij. Zo werd deze nare dag toch nog goed afgesloten.