Zondag 1 augustus Bled

Vanmorgen zijn we na de koffie gelijk vertrokken want we hadden leuke plannen. Ongeveer 100 km hier vandaan, liggen de Postojnska grotten. De reis verliep niet erg voorspoedig vanwege de harde regen en een afgesloten tunnel en we moesten letterlijk rennen om nog om 12 uur aan te sluiten voor de rit, maar we redden het precies.

We gingen met een treintje de grotten in en omdat dit stelsel mega groot is, reden we eerst 2 km met het treintje. Het was prachtig. We hebben inmiddels al heel wat grotten van binnen gezien, maar wat hier het bijzondere was, dat de pilaren soms letterlijk naast het looppad lagen. We legden een wandeling af met als diepste punt 120 meter onder de grond. Het was echt genieten maar ook best een pittige wandeling met een luchtvochtigheid van 95-100%.

Na 2 uur kwamen we weer boven en gingen we in de camper lunchen. De hond mocht even lekker naar buiten en daarna reden we door naar het kasteel dat ook half in de grot is gebouwd en waarover de wildste verhalen te vertellen zijn. Het parkeren ging wat stroef. De jongeman wilde dat wij langs de weg naar beneden zouden parkeren maar dat was in ons geval echt geen optie. Uiteindelijk schoven we zelf netjes het paaltje voor de bus aan de kant en stonden we prima. Ik bleef deze keer in de camper maar de mannen kwamen na 1,5 uur laaiend enthousiast terug. Vol met verhalen over de slimme watertoevoer, de verwarmde slaapkamer waar vandaan ze de mis konden horen en de miraculeuze manier waaronder kasteeleigenaar aan een gebraden varken kwam.

Na dit bezoek reden we 50 km verder en stonden we in een kei druk Triëste. Hier waren we 10 jaar geleden voor het laatst geweest en daar hebben ze de lekkerste ijsjes van de hele wereld. Het kostte nogal wat spanning maar we parkeerden de camper en al snel stonden we met de ijsco is de hand aan de kade van de haven waar zojuist een mega groot cruiseschip was vertrokken. Het water was meer vervuild dan we ons konden herinneren en het weer was niet geweldig, maar het viel ons weer op hoe indrukwekkend deze stad is.

We liepen over het plein, was een grote dinosaurus stond tentoongesteld, naar het restaurant waar we de vorige keer zo lekker pizza hadden gegeten. Lekkere pizza scoren in Italië, dat was ons deze vakantie nog niet gelukt, en ook deze keer werd het moeizaam. We stonden namelijk redelijk stout geparkeerd en het was 18:30 uur. Dat betekent dat het restaurant pas na een half uur open zou gaan en dan moest de oven nog warm worden. Dat was wel een heel groot risico om een bekeuring op te lopen, dus we liepen terug naar de camper. Abwin en de jongens haalden nog ‘een rondje’ lekkere ijsjes en toen hadden we bedacht dat we in de buitenwijken van de stad wel een pizza zouden scoren. En toen ging het mis...

Een paar straten verderop zag Mart op zijn navigatie een goede pizzeria, dus wij volgden de aanwijzingen en voordat we het wisten zaten we (weer, want dit gebeurde 10 jaar geleden dus ook) muurvast in een veel te smal straatje. Het eerste straatje zaten we zo vast dat we achteruit de berg af moesten, laverend tussen alle geparkeerde auto’s met een centimeter tussenruimte. Het straatje waar we toen verrassend genoeg terecht kwamen was niet hetzelfde straatje als toen we aankwamen, maar een nog smaller straatje. Oh help! Tegen alle mensen die buiten kwamen kijken, riep ik iets in de richting van: sorry navigation sent us here, mama Mia! Ze begrepen het wel maar keken eerst zorgelijk en daarna bewonderend hoe we, met ingeklapte spiegels, ik voor de camper uit lopend, de jongens aanwijzingen gevend voor de zijkanten, de hele straat zonder schade doorkwamen. Daarna was ik gewoonweg kapot. Het was inmiddels 19:30 uur en ik had honger en was redelijk gestresst, want het weer was niet best en hoe vonden we nu nog te eten, wetende dat in Slovenië alles dicht was en we nog 3 km van de grens waren verwijderd. Op precies 1 km van de grens wist Mart nog een pizzeria. We reden hoopvol de parkeerplaats op. Het was niet druk, maar dat gaf niks. Wij konden eten. Toen we de kaart kregen zonk ons de moed in de schoenen. Geen pizza! De jongens die naar de wc waren wisten nog van niks, maar wij wel en we vonden het zuuuuuur! De jongens snapten ook wel dat wij hier niks aan konden doen, maar Mart zei: er stond toch pizzeria op de gevel? Toen was ik het zat. Ik liep naar de keuken en vroeg op mijn allerliefst (hoe ik  dat kon opbrengen weet ik nog niet maar goed); er staat pizzeria op de gevel, hebben jullie die misschien ook? Toen bleken we in het ristorante terecht te zijn gekomen. Het luxe gedeelte zeg maar. De dame begon te lachen en verwees ons vriendelijk naar de buren. Dat vond ik eigenlijk ook wel weer wat ver gaan. We waren tenslotte hier gaan zitten. Maar zij wuifde het weg en vertelde dat beide restaurants van haar waren. Oh okeeeee, Dan zijn we weg.

Heerlijke pizza’s gegeten binnen een half uur (nog voor een prikkie ook) en daarna waren we klaar om het laatste uur naar de camping terug te reizen. Om 22:15 uur arriveerden we, in de stromende regen terug opende camping. Het was een lange, maar mooie dag geweest.